Laatst was ik in het buurtcentrum hier. Normaal op vrijdagmiddag is er "vrije inloop met mij". Dat is historisch ontstaan, zeg maar. Ik gooi dan de toko open en zie wel wie er komt aanwaaien.
Zoals meestal liep het niet storm, één persoon: Diego Domingo. Een in Nederland aangespoelde argentijnse fotolasser. Heeft zo'n beetje over de hele wereld pijpleidingen aaneen gelast zegt ie. De man is in de 70, maar zie eruit als een jaar of 60, best vitaal nog ook.
Diego spreekt beperkt nederlands en compenseert dat met lichaamstaal. Zijn hele lijf vertelt mee. Hij zit, staat, loopt, gebaart, buigt, wijst en mimet dat het een lieve lust is.
Hij komt naar het buurtcentrum om aan de computer te werken. Dat lukt hem maar moeilijk, zoals wel bij meer mensen van die generatie. Hij gaat aan het apparaat zitten en weet het dan verder ook niet. Na het een paar keer verteld te hebben zet ik de machine maar zelf voor hem aan. Er gebeurt vanalles, totdat het scherm tot rust komt bij een inlogvenster. Wat nu? Dat idee.
De computer heeft hij nodig om werk te vinden. Dat gaat allemaal via Internet vandaag de dag. Lijkt me so wieso al een hele opgave, op zijn leeftijd nog werk vinden, en dan ook nog dat gedoe met computers erbij. Maar hij moet wel, hij heeft geld nodig want heeft schulden. Advocaten, deurwachters en rechtbanken hangen hem als een molensteen om de nek. Daar wil hij vanaf, vandaar...
Ik probeer wel te helpen, maar zie dat mijn commentaar niet in vruchtbare aarde valt. Tja, het is uiteindelijk ook een onmogelijke situatie, na je 70ste nog aan de bak als lasser. Dat kan ik niet veranderen.
Terwijl Diego Domingo urenlang met de PC in de weer is, en ik zo af en toe eens kom kijken, ben ik zelf ondertussen met het koffieapparaat bezig. Het ding trof ik verstopt en vuil aan en ben het weer aan de praat gaan brengen. Een buurtcentrum zonder koffie kan nu eenmaal niet. Uiteindelijk lukt het me weer fatsoenlijke koffie te produceren en we drinken samen nog een bak voor ik de tent weer sluit. Wanneer ik er weer ben? Volgende week vrijdag weer. Diego zegt dan weer langs te komen.
Vrolijk nemen we afscheid en met een blij gevoel loop ik naar huis.
Zoals meestal liep het niet storm, één persoon: Diego Domingo. Een in Nederland aangespoelde argentijnse fotolasser. Heeft zo'n beetje over de hele wereld pijpleidingen aaneen gelast zegt ie. De man is in de 70, maar zie eruit als een jaar of 60, best vitaal nog ook.
Diego spreekt beperkt nederlands en compenseert dat met lichaamstaal. Zijn hele lijf vertelt mee. Hij zit, staat, loopt, gebaart, buigt, wijst en mimet dat het een lieve lust is.
Hij komt naar het buurtcentrum om aan de computer te werken. Dat lukt hem maar moeilijk, zoals wel bij meer mensen van die generatie. Hij gaat aan het apparaat zitten en weet het dan verder ook niet. Na het een paar keer verteld te hebben zet ik de machine maar zelf voor hem aan. Er gebeurt vanalles, totdat het scherm tot rust komt bij een inlogvenster. Wat nu? Dat idee.
De computer heeft hij nodig om werk te vinden. Dat gaat allemaal via Internet vandaag de dag. Lijkt me so wieso al een hele opgave, op zijn leeftijd nog werk vinden, en dan ook nog dat gedoe met computers erbij. Maar hij moet wel, hij heeft geld nodig want heeft schulden. Advocaten, deurwachters en rechtbanken hangen hem als een molensteen om de nek. Daar wil hij vanaf, vandaar...
Ik probeer wel te helpen, maar zie dat mijn commentaar niet in vruchtbare aarde valt. Tja, het is uiteindelijk ook een onmogelijke situatie, na je 70ste nog aan de bak als lasser. Dat kan ik niet veranderen.
Terwijl Diego Domingo urenlang met de PC in de weer is, en ik zo af en toe eens kom kijken, ben ik zelf ondertussen met het koffieapparaat bezig. Het ding trof ik verstopt en vuil aan en ben het weer aan de praat gaan brengen. Een buurtcentrum zonder koffie kan nu eenmaal niet. Uiteindelijk lukt het me weer fatsoenlijke koffie te produceren en we drinken samen nog een bak voor ik de tent weer sluit. Wanneer ik er weer ben? Volgende week vrijdag weer. Diego zegt dan weer langs te komen.
Vrolijk nemen we afscheid en met een blij gevoel loop ik naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten